Nerwica jest bardzo częstym zaburzeniem i niemal każdy człowiek przejawia pewne zachowania o charakterze nerwicowym, lecz zazwyczaj nie wymagają one zastosowania specjalnego leczenia. Nie oznacza to, że objawy nerwicy mogą być lekceważone, wręcz przeciwnie trzeba pamiętać, że w skrajnych przypadkach niektóre z nich mogą doprowadzić nawet do śmierci. 
Nawet jeżeli wydaje się nam, że z nerwicą nie mamy nic wspólnego, poznając bliżej jej objawy, możemy zauważyć pewne nieprawidłowości we własnym zachowaniu lub samopoczuciu. Z nerwicą trudno jest żyć i funkcjonować normalnie w społeczeństwie, gdyż oddziałuje ona na większość sfer życia i przejawia się również w kontaktach interpersonalnych.
Uogólniając można powiedzieć, że osoby cierpiące na zaburzenia nerwicowe często odczuwają lęk i niepokój, cechuje je poczucie mniejszej wartości i brak akceptacji siebie samego, zawyżone aspiracje, egocentryzm oraz perfekcjonizm. Ponadto takie osoby często miewają trudności w relacjach z otoczeniem i często czują się skrzywdzone przez innych.
Ilość objawów nerwicy można uznać za nieograniczoną. Dzielimy je na trzy grupy:
Zaburzenia somatyczne: napięciowe bóle głowy, serca, żołądka, kręgosłupa, palpitacje (przyspieszenie akcji) serca, drżenie kończyn, zawroty głowy, nagłe uderzenia gorąca, trudności z oddychaniem, zaburzenia wzroku i słuchu, nieprawidłowości w funkcjonowania organów wewnętrznych, czerwienienie, porażenia narządów ruchu, nadmierne pocenie się, nadwrażliwość na bodźce, napady drgawkowe, zaburzenia równowagi, wzmożone napięcie mięśniowe, zaburzenia seksualne, parestezje (nieprzyjemne mrowienie, drętwienie lub zmiany temperatury odczuwalne na skórze), anestezje lub analgezje (brak czucia wybranych obszarów skóry), brak czucia wybranych obszarów ciała, duszności, hiperwentylacja, bezsenność, zaburzenia seksualne (takie jak zaburzenia erekcji, przedwczesny wytrysk, zaburzenia tożsamości płciowej albo występująca zwłaszcza u kobiet niemożność osiągnięcia orgazmu czyli anorgazmia).
Dysfunkcje poznawcze: natrętne myślenie, natręctwa ruchowe, problemy z koncentracją, zaburzenia pamięci, derealizacja i inne subiektywnie odczuwane zmiany w percepcji rzeczywistości, ograniczenie zdolności logicznego myślenia.
Zaburzenia emocji: lęki, apatia, poirytowanie, przygnębienie, zaburzenia snu, emocjonalne rozchwianie, podwyższone napięcie, nieokreślony niepokój, nagłe napady lęku, wybuchowość, utrzymujące się poczucie znużenia, brak motywacji, fobie, labilność emocjonalna, permanentne poczucie znużenia, zaburzenia snu i bezsenność, dysforia, anhedonia (trudności w odczuwaniu przyjemności).

Jeżeli rozpoznajemy u siebie chociaż kilka z wyżej wymienionych objawów warto zwrócić się do lekarza pierwszego kontaktu, który pomoże nam wstępnie ocenić stan naszego zdrowia psychicznego, a jeśli zajdzie taka potrzeba skieruje do odpowiedniego specjalisty.
Bodziec wywołujący lęk lub napięcie może być sam w sobie nieprawidłowy, patologiczny. W takim przypadku nasza reakcja jest uzasadniona. Często jednak reagujemy nieadekwatnie do problemu, zanadto przejmując się czymś, co ma niewielkie znacznie. Takie zachowanie również może wskazywać na zaburzenia nerwicowe.